Ο... µισός τέλειος στόπερ .

Στο άλυτο µυστήριο «πόσοι είναι, επιτέλους, οι Κονιτοπουλαίοι;» ήρθε να προστεθεί και ένα δεύτερο: ήταν ο Ζαν Αλέν Μπουµσόνγκ στη λίστα του Νιόπλια κι αν ναι, πόσο ψηλά; Τον ήθελε στην οµάδα ο κόουτς ή µήπως ο τσίπης ο Βαρδινογιάννης διάλεξε τον φθηνότερο υποψήφιο και ύστερα παρήγγειλε στον προπονητή του να το παίξει ενθουσιασµένος;
Το σενάριο αυτό είναι τόσο αυταπόδεικτα ηλίθιο όσο και το άκρως αντίθετό του: ότι ο Μπουµσόνγκ ήταν η καλύτερη λύση, επειδή ο Γκαλάς είναι παλιοχαρακτήρας (κάτι µου λέει ότι ο Σισέ δεν τον... πάει) ή ο Κρις, κοντός. Τέτοιο κεντρικό αµυντικό ο Παναθηναϊκός δεν είχε εδώ και σχεδόν έξι χρόνια (από τότε που έδιωξε τον Κυργιάκο επειδή άφησε µακρύ µαλλί), κι αν ο Νιόπλιας στ’ αλήθεια δεν τον ήθελε θα έπρεπε να... το κοιτάξει. Από την άλλη, ο γαλλοκαµερουνέζος σίγουρα δεν είναι ο ηγέτης της άµυνας που, προφανώς, προτιµούσε ο προπονητής. Αυτές είναι οι δύο όψεις της αλήθειας. Ολα τ’ άλλα, απλώς εξυπηρετούν τις επικοινωνιακές σκοπιµότητες των «βαρδινοπαναθηναϊκών» από τη µία και των «πατεροπαναθηναϊκών» από την άλλη, που δεν έχασαν την ευκαιρία να δώσουν ακόµη ένα εµφύλιο ντέρµπι στο «γήπεδο» αυτής της µεταγραφής.

Αλλά η κυρίαρχη φυλή στην οµάδα, που είναι οι παναθηναϊκοί... σκέτο, δεν θα πρέπει να παραµυθιάζονται. Η άδολη πραγµατικότητα έχει ως εξής: § Από τους τέσσερις καλύτερους που υπήρχαν στη λίστα (διότι υπήρχαν και χειρότεροι, άρα και φθηνότεροι), ο Μπορντόν, ο Κρις και ο Μαρτσένα δεν ερχόντουσαν στην Ελλάδα ούτε µε... λοβοτοµή. Οπότε αυτούς ας τους βγάλουµε από την κουβέντα.

Ο Γκαλάς θα δεχόταν να τελειώσει την καριέρα του στην παρακµή του ελληνικού πρωταθλήµατος µόνο αν τα έπαιρνε χοντρά. Δεν τον αδικώ. Κι αν του είχαν... σφυρίξει ότι ο Παναθηναϊκός πλήρωσε περίπου 2,2 εκατ. ευρώ για τον Μελίσ ση (µόνο για τα δικαιώµατά του!) και συνολικά καµιά οχτούρα για κάτι αυτοαποκαλούµενους κεντρικούς αµυντικούς που παρέλασαν όλα αυτά τα χρόνια από την Παιανία (Αντονσον, Ενακαρίρε, Βαβζίνιακ κ.λπ.), σίγουρα θα απαιτούσε να τον κάνουν και µέτοχο στην ΠΑΕ για να έρθει. § Ο Βαρδινογιάννης, αφού δεν σκόπευε να του δώσει όσα ζητούσε, δεν είχε κανέναν άλλο λόγο – πέρα από τον εγωισµό του – να µη δεχτεί το «δώρο» του Πατέρα που προσφέρθηκε να καλύψει από την τσέπη του τη διαφορά. Ολοι καταλάβαµε ότι ο Father το έκανε για την προβολή του (απορώ πώς δεν ζήτησε στη φανέλα του Γάλλου να φιγουράρει η φωτογραφία του µε την πουράκλα και από κάτω το σλόγκαν «είµαι κουβαρντάς, σας πήρα τον Γκαλάς), αλλά η απάντηση του Γόντικα «δώσ’ τα ως χορηγία» δείχνει ότι η διοίκηση της ΠΑΕ ήθελε το χρήµα κι όχι τον παίκτη.

§ Με σχεδόν τα µισά λεφτά, λοιπόν, και χωρίς να είναι υποχρεωµένος στον Πατέρα, ο «Τζίγγερ» έφερε τον Μπουµσόνγκ. Πρόκειται για έναν εξαιρετικό στόπερ, από τους καλύτερους που ήρθαν ποτέ στην Ελλάδα, όµως και στο ποδόσφαιρο ισχύει ο κανόνας πως (συνήθως) ό,τι πληρώσεις, παίρνεις. Ο Μπουµσόνγκ είναι ο… µισός τέλειος κεντρικός αµυντικός. Αψογος ανασταλτικά, ασυναγώνιστος στον αέρα, έµπειρος, δυνατός, πειθαρχηµένος, ιδανικός για µία οµάδα που δίνει χώρο και δέχεται την πίεση του αντιπάλου. Αν ο Παναθηναϊκός ζητούσε έναν ποδοσφαιριστή που θα… σβήνει το φως στον αντίπαλο «κυνηγό», πέτυχε διάνα. Αν ήθελε κουµανταδόρο της άµυνας, πήρε λάθος παίκτη.

§ Ο Γκαλάς είναι ακριβότερος ακριβώς επειδή έχει και το άλλο µισό «πακέτο»: είναι ηγέτης της γραµµής του, τεχνίτης, µε άψογη πρώτη πάσα, «κατεβάζει» την µπάλα µε το κεφάλι ψηλά και καθοδηγεί τους συµπαίκτες του. Κι όλα αυτά πληρώνονται εξτρά. Στη θέση του Νιόπλια, µόνο µία «λεπτοµέρεια» θα µε προβληµάτιζε: όποτε έπαιξε δίπλα σε αµυντικούς - ηγέτες (µε Μεξές στην Οσέρ, µε Κρις στη Λυών), ο Μπουµσόνγκ ήταν η χαρά του προπονητή του. Οταν δεν είχε αυτή την τύχη, οι γκέλες του ήταν η χαρά του... Υou Τube.


tanea.gr